Eigen bijdrage geen negatief loon

15 februari 2017. De Hoge Raad bevestigt een oordeel van Hof Den Haag dat de eigen bijdrage van een werknemer voor de terbeschikkingstelling van een duurdere auto niet kan worden aangemerkt als negatief loon. De werknemer had niet aannemelijk gemaakt dat hij zich aan de terbeschikkingstelling van de duurdere auto niet kon onttrekken.

De werknemer kreeg een aanmerkelijk duurdere auto ter beschikking gesteld dan de leaseregeling van de werkgever toeliet. Het eerste jaar werd een eigen bijdrage van ruim € 8500 ingehouden op zijn startbonus. Ter compensatie was die bonus wel verhoogd. Bijtelling was niet aan de orde; een verklaring geen privégebruik was afgegeven. In zijn aangifte IB over 2010 neemt de werknemer de bijdrage voor de auto als negatief loon in aanmerking, maar de inspecteur corrigeert die aangifte.
De man stelt uitsluitend in het belang van zijn functie een auto een auto te rijden die duurder is dan de werkgever normaal op basis van het leaseplan ter beschikking kan stellen. Volgens de inspecteur kan echter geen sprake zijn van negatief loon.
Zowel de rechtbank als het hof stellen de man in het ongelijk. Onder verwijzing naar twee arresten van de Hoge Raad uit 1997 oordeelt het hof dat de bijdragen die een werknemer aan zijn werkgever betaalt als bijdrage in de kosten van een ter beschikking gestelde auto, behoudens bijzondere omstandigheden, niet hun grond vinden in de dienstbetrekking zodat geen sprake is van negatief loon. Dit is alleen anders wanneer de werknemer zich jegens de werkgever niet kon onttrekken aan het aanvaarden van de ter beschikking gestelde auto. Het was aan de werknemer om dit aannemelijk te maken. Daarin was de werknemer niet geslaagd. Hij gaf weliswaar aan dat de bonus verhoogd is in verband met de terbeschikkingstelling van een duurdere auto, maar niet is aangegeven of hij zich aan de terbeschikkingstelling van de duurdere auto en de bijbetaling had kunnen onttrekken.
Het cassatieberoep is door de Hoge Raad zonder nadere motivering ongegrond verklaard (art. 81 Wet RO).
Bron: HR 10-02-2017; Hof Den Haag 6-04-2016

Kosten swap niet/wel aftrekbaar

14 februari 2017. Twee tegengestelde hofuitspraken over de aftrekbaarheid van de kosten van een swapovereenkomst als eigenwoningschuld. Vorig jaar oordeelde Hof Den Haag dat dit wel kan en onlangs kwam Hof Amsterdam tot een tegengesteld oordeel. In beide zaken draaide het om de vraag of er voldoende samenhang was tussen de swapovereenkomsten en de eigenwoningschuld.

In de ‘Haagse’ zaak wist de belastingplichtige het hof te overtuigen dat er voldoende samenhang was tussen de geldlening voor de kapitale woning van de belastingplichtige en de swapovereenkomsten. Voor de woning waren geldleningen met een variabele rente aangegaan waarbij de swapovereenkomsten er voor zorgden dat ongeacht de ontwikkeling van het variabele deel van de geldlening, ter zake van de geldleningen jaarlijks een vaste rente verschuldigd is. Deze vaste rente merkte het hof aan als ‘rente van schulden, kosten van geldleningen daaronder begrepen, die behoren tot de eigen woningschuld’. Dat aan die vaste rente een samengestelde berekening ten grondslag ligt, doet volgens het hof hieraan niet af.
In de ‘Amsterdamse’ zaak beschikten de belanghebbende en haar partner over drie panden. Tot eind oktober 2009 woonden zij in (een deel) van een van de panden. Daarna betrokken ze een van de andere panden als eigen woning. Ter financiering van de panden zijn diverse leningen met variabele rente aangegaan. Tevens zijn swapovereenkomsten afgesloten ter afdekking van het renterisico. De rechtbank was in de beroepsprocedure tot de slotsom gekomen dat de kosten van de swapovereenkomsten, voor zover toe te rekenen aan de eigen woning, aftrekbaar waren als eigenwoningschuld. In hoger beroep komt het hof echter tot een ander oordeel. Volgens het hof gaf de rechtbank een te ruime uitleg aan de kosten die voor als kosten van de eigenwoningschuld in aftrek kunnen worden gebracht. Kosten van swapovereenkomsten zijn op zichzelf immers geen renten van schulden, dan wel daaronder te begrijpen kosten van geldleningen; zij bestaan in casu uit het saldo van een door de bank verschuldigde variabele premie en een door belanghebbende aan de bank verschuldigde vaste premie berekend over een fictieve hoofdsom. Dat er sprake was van een samenhang tussen de eigenwoningschuld en de swapovereenkomst was door de inspecteur gemotiveerd betwist aan de hand van de op de financierings- en swapovereenkomsten betrekking hebbende stukken. De belanghebbende wist alleen te verwijzen naar brieven uit 2013 van bankmedewerkers. Naar het oordeel van het hof vormt het in die brieven vermelde beleid van de bank voor de aanwezigheid in 2008 en/of 2009 van een ‘rechtstreeks verband’ tussen de eigenwoningschuld en de swapovereenkomsten onvoldoende bewijs.
Bron: Hof Amsterdam 10-01-2017; Hof Den Haag 07-09-2016

Langdurige werkloosheid daalt

13 februari 2017. Voor het eerst sinds 2009 is de langdurige werkloosheid gedaald. Ook onder 55-plussers nam het aantal langdurig werklozen af, al was de daling minder dan bij de jongere leeftijdsgroepen.

Iemand is langdurig werkloos als hij of zij twaalf maanden of meer geen betaald werk heeft gehad, maar wel recent naar werk heeft gezocht en daarvoor ook direct beschikbaar is. In 2015 bedroeg het aantal langdurig werklozen 259.000, waarvan 88.000 ouder dan 55 jaar. Het aantal langdurig werklozen is zes jaar op rij gestegen, maar vorig jaar is er voor het eerst weer sprake van een daling. In 2016 bedroeg het aantal langdurig werklozen 216.000. In 2015 was de daling voor de leeftijdsgroepen onder de 55 jaar al ingezet, maar tegenover die een (kleine) daling onder die leeftijdsgroepen stond nog een toename (+12.000) van de het aantal langdurig werklozen onder 55-plussers.
Dit beeld is bekend uit de vorige periode met oplopende werkloosheid, ruim tien jaar geleden. Ook toen bleef het aantal langdurig werkloze ouderen lang groeien. Een verschil met toen is dat er nu in verhouding meer langdurig werklozen ouder zijn dan 55 jaar. In de andere leeftijdsgroepen was de toename de afgelopen jaren minder groot.
Ook de totale werkloosheid onder 55-plussers ( kort en langdurig) begon een jaar later te dalen dan bij de jongere leeftijdsgroepen. De toename van de werkloosheid bij ouderen begon echter ook een jaar later, in 2010 in plaats van in 2009, dan bij de andere groepen.
Onder 55-plus-mannen daalde de werkloosheid in 2016, maar bij vrouwen uit de leeftijdsgroep was er nog een toename. Daar staat tegenover dat de toename in de periode 2010-2015 ook groter was bij mannen dan bij vrouwen.
Het beeld verandert iets als niet naar het aantal werklozen wordt gekeken, maar naar het gehele onbenutte arbeidsaanbod zonder werk. Zo zijn er mensen die wel op zoek zijn naar werk, maar niet zouden kunnen starten, en er zijn mensen die juist niet op zoek zijn naar werk maar wel direct kunnen beginnen. In 2016 waren er bijvoorbeeld 22.000 mannen en 28.000 vrouwen van 55-plus die wel zouden kunnen beginnen met werken maar niet meer naar werk zochten, omdat ze niet verwachtten nog een baan te krijgen. Deze ontmoedigden en mensen die om andere redenen niet recent hebben gezocht of niet onmiddellijk kunnen starten, tellen niet mee in het werkloosheidscijfer. Worden deze wel betrokken in de beschouwing, dan loopt de ontwikkeling bij vrouwen en mannen meer gelijk op.
Bron: CBS 13-02-2017

Onderscheid failliete en niet-failliete inleners

9 februari 2017. Volgens Rechtbank Zeeland-West-Brabant hoefde de ontvanger niet eerst de bestuurders van malafide uitzendbureaus aan te spreken, alvorens hij bij de inlener aanklopte. De wet voorziet niet in een voorrangsregel voor de aansprakelijkstelling. Ook het feit dat failliete inleners niet werden aangesproken en andere wel, leverde geen strijd met het gelijkheidsbeginsel op.

Een onderneming wordt in 2014 aansprakelijk gesteld voor de niet betaalde loonheffing voor ingeleende technische uitzendkrachten in de periode 2007-2010. De uitzendkrachten waren ingeleend bij achtereenvolgens vijf uitzendbureaus. Naar de uitzendbureaus, waarbij telkens de leden van één familie betrokken waren, startte de FIOD in 2009 een strafrechtelijk onderzoek. De inspecteur heeft vervolgens in 2012 en 2013 boekenonderzoeken bij de uitzendbureaus ingesteld, waaruit bleek dat er geen of nauwelijks administratie was. Daarna volgden onderzoeken bij de inlenende bedrijven. Aan de hand van hun administratie is berekend welk bedrag aan loonheffing verschuldigd was voor de door hen ingeleende werknemers. Bij de inlenende bedrijven die failliet waren, is een dergelijk onderzoek niet ingesteld.
De onderneming verzet zich tegen de aansprakelijkstelling: volgens haar is er onder meer sprake van willekeur en strijd met het gelijkheidsbeginsel. De onderneming stelt dat eerst de bestuurders van de uitzendbureaus hadden moeten worden aangesproken. Maar daarover stellen de ontvanger en de rechtbank dat de wet dergelijke voorrangsregels niet kent. Ook is er volgens de rechtbank geen strijd met het gelijkheidsbeginsel omdat de ontvanger niet-failliete inleners wel aanspreekt, maar failliete niet. Bij failliete inleners is immers geen onderzoek gedaan en kon er voor hun inleningen ook niet worden nageheven. Bij gebrek aan nageheven loonheffing was er dus ook geen wettelijke basis om deze failliete ondernemers aansprakelijk te stellen. Dat de inspecteur het onderzoek beperkte tot de niet-failliete inleners was volgens de rechtbank niet onredelijk. Die keuze zal mede zijn ingegeven door de gebrekkige verhaalmogelijkheid op failliete inleners. De rechtbank acht dat een objectieve en redelijke rechtvaardiging voor het verschil in behandeling.
De onderneming meent ook dat de Belastingdienst al in 2009 had moeten waarschuwen voor de praktijken bij de uitzendbureaus. Daarover oordeelt de rechtbank dat op de ontvanger, dan wel de Belastingdienst geen actieve inlichtingenplicht rust jegens klanten van bedrijven waarnaar een onderzoek wordt ingesteld. Bovendien betrof destijds het onderzoek de omzetbelasting: niet aannemelijk was dat dit onderzoek enige relatie had met de uitleningen nu daarvoor de verleggingsregeling geldt.
Bron: Rb. Zeeland-West-Brabant 15-12-2016 (publ. 31-01-2017)