Eén derde van de Nederlandse werknemers heeft de beschikking over een eigen keuzebudget. Volgens werkgeversvereniging AWVN wordt dit budget nog te weinig ingezet voor duurzame inzetbaarheid (DI).
Duurzame inzetbaarheid is de parapluterm om beleid te omschrijven dat gericht is op het versterken van de positie van werknemers op de veranderende arbeidsmarkt en om hen langer, tot op hoger leeftijd, inzetbaar te houden. Duurzame inzetbaarheid wordt zowel door overheid, vakbonden als werkgevers gezien als een antwoord op de uitdagingen waarvoor de samenleving wordt gesteld door de grote veranderingen in het werk en door de vergrijzing.
Uit onderzoek van het AWVN blijkt dat een derde van de werkgevers een zogenoemd DI-budget aan zijn medewerkers beschikbaar stelt. Nog eens 15% van de respondenten is op dit ogenblik bezig met de mogelijke invoering van een regeling. Bij de bedrijven die al een DI-regeling hebben, krijgen de werknemers gemiddeld € 1.200 per jaar (in geld én tijd) om in hun eigen duurzame inzetbaarheid te investeren. Zij mogen het budget met grote keuzevrijheid besteden. Belangrijkste bestedingsdoelen (vaak in combinatie) zijn opleidingen al dan niet aansluitend bij de huidige functie (39%), training (28%), maatregelen die de persoonlijke werk-privébalans verbeteren (24%) en loopbaanadvies (18%).
73% van de werkgevers geeft ‘het bieden van eigen regie rond loopbaan en persoonlijke ontwikkeling’ op als belangrijkste reden om een DI-regeling in te voeren. Keuzevrijheid van de werknemer rond bijvoorbeeld opleidingen zijn daar een uitvloeisel van.
Volgens ruim de helft van de respondenten zijn werknemers echter nog te weinig met het thema bezig. Ook is het lijnmanagement vaak onvoldoende betrokken bij het thema om een stimulerende rol te kunnen spelen. Verder zijn de regelingen als zodanig voor veel respondenten te ‘vrijblijvend’.
Aan het AWVN-ledenonderzoek Budgetten voor duurzame inzetbaarheid namen ruim 300 werkgevers deel. Zij vormen qua activiteiten en qua omvang een afspiegeling van het Nederlandse bedrijfsleven met een lichte oververtegenwoordiging van grote werkgevers.
Bron: AWVN 11-12-2018

De Wet franchise, met daarin regels voor de samenwerking tussen franchisegevers en -nemers, is in consultatie gegaan. Met het voorstel wil het kabinet franchisenemers beter beschermen.
De voorgestelde wettelijke regeling richt zich op franchisegevers en franchisenemers, voorafgaand aan en tijdens hun samenwerking. Het doel is om, overeenkomstig het voornemen in het Regeerakkoord, de positie van franchisenemers in de pre-competitieve fase te versterken. Franchisenemers krijgen naar verwachting meer effectieve bescherming tegen onredelijke situaties als gevolg van het overwicht van de franchisegever. Tevens geeft de regeling ruimte aan evenwichtige samenwerking tussen alle betrokkenen die ten goede komt aan franchise als bedrijfsmodel.
In Nederland zijn circa 800 franchiseformules actief, met ruim 30.000 franchisevestigingen. De jaarlijkse omzet ligt ruim boven €30 miljard.
Franchise komt in veel branches voor, met zwaartepunten in de detailhandel, dienstverlening en zorg, en kent veel verschijningsvormen. Deze variëren van ‘soft franchise’, waarbij de franchisenemer binnen de franchiseformule veel vrijheid heeft om zijn activiteiten zelf in te vullen, tot ‘hard franchise’ waarbij de bedrijfsvoering tot in het kleinste detail wordt voorgeschreven door de franchisegever. De voorgestelde regeling ziet op alle soorten franchise, ongeacht de typering die partijen zelf aan hun samenwerking geven.
Met de voorgestelde regeling wordt een nieuwe titel gevoegd in Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek. De nieuwe Titel 16 heeft betrekking op de franchiseovereenkomst en bestrijkt onderwerpen als de informatieverstrekking, vooral door de franchisegever aan de franchisenemer, zowel voorafgaand aan als na de sluiting van de franchiseovereenkomst, tussentijdse wijzigingen en beëindiging van de overeenkomst en het overleg tussen partijen. In het voorontwerp staat centraal dat partijen zich gedragen als ‘goed franchisegever’ en ‘goed franchisenemer’.
Tot 31 januari 2019 is het mogelijk te reageren op het voorontwerp.
Bron: Internetconsultatie.nl 12-12-2019

Als een ondernemer een lening krijgt aangeboden die hij mede kan gebruiken om zijn verplichtingen volgens een zakelijke overeenkomst na te komen, behoort deze lening tot het verplichte ondernemingsvermogen.
In deze zaak was de belastingplichtige een specialist op het gebied van complexe projectfinancieringen. Een Limited (Ltd.) benaderde deze man om veelbelovende investeringsprojecten voor haar te vinden en te realiseren. Zij sloten een overeenkomst, waarin onder meer stond dat de man een commissie zou ontvangen als vergoeding voor zijn activiteiten. En om zijn verplichtingen op grond van de overeenkomst te kunnen uitvoeren, verstrekte de Ltd. hem een lening. De aflossingen van deze lening zouden bestaan uit verrekeningen met de commissies waarop de man recht had.
Toen de economische situatie verslechterde en de Ltd. hierdoor steeds minder investeringsmogelijkheden had, werd de man geïnformeerd dat de overeenkomst was komen te vervallen en dat hij was ontslagen van al zijn verplichtingen, wat onder meer betekende dat hij de lening niet meer hoefde af te lossen. Vervolgens ontstond een geschil tussen de belastingplichtige en de fiscus. Volgens de inspecteur behoorde de lening tot het verplichte ondernemingsvermogen, maar volgens de belastingplichtige ging het om een privélening.
De rechtbank stelde de inspecteur in het gelijk. De lening was nadrukkelijk bedoeld om de belastingplichtige te stimuleren om zakelijke activiteiten voor de Ltd. te verrichten. En aangezien de lening uitsluitend werd afgelost door verrekening met commissies én de man de lening niet hoefde terug te betalen nadat de samenwerkingsovereenkomst was beëindigd, vond de rechtbank dat alles erop wees dat de lening tot het verplichte ondernemingsvermogen behoorde.
Bron: Rb. Noord-Holland, 5-12-2018

Een vrijwel nieuwe auto die 881 kilometer op de teller heeft staan, geldt voor de bpm als gebruikte auto, ook als hij maar kort in een buitenlands kentekenregister heeft gestaan.
Een bv kocht op 24 mei 2013 in Duitsland een Jaguar F-type. De datum van eerste toelating in Duitsland was 31 mei 2013 en op dezelfde dag werd de auto ook uitgeschreven uit het Duitse kentekenregister. In juni 2013 schreef de bv de auto in in het Nederlandse kentekenregister. Vervolgens stelde de bv zich op het standpunt dat voor de bpm sprake was van een gebruikte auto.
De inspecteur ging hier niet in mee, maar het hof was het wél met de bv eens. Op het moment van de inschrijving in Nederland had de auto 881 kilometer gereden, waardoor de auto niet meer als nieuw kon worden aangemerkt. Daarnaast had de bv een goede verklaring voor het feit dat de auto slechts korte tijd stond ingeschreven in het Duitse kentekenregister. De verkoper had de auto namelijk gebruikt op een circuit om klanten hiermee kennis te laten maken en in Duitsland is voor dergelijk gebruik geen registratie nodig. Verder wees het hof erop dat de auto op de binnenlandse markt als margeauto kon worden verhandeld, ondanks het feit dat het een jong en exclusief voertuig was. Voor de bpm was daarom sprake van een gebruikte auto.
Bron: Hof Arnhem-Leeuwarden, 27-11-2018

Als een ondernemer op grond van een bestemmingsplan de woonbestemming van een oude woning moet opgeven ten gunste van de woonbestemming voor een nieuwe woning, mag hij de daaropvolgende waardedaling van de oude woning activeren op de balans.
Een agrariër die zijn onderneming in de vorm van een eenmanszaak dreef, bezat twee percelen landbouwgrond. Op één van deze percelen stond zijn woning, die samen met de ondergrond als privévermogen was bestempeld. De man wilde op het andere perceel een nieuwe woning bouwen, die samen met de ondergrond tot het ondernemingsvermogen zou behoren. Er was alleen één probleem en dat was dat op de twee percelen op grond van het bestemmingsplan in totaal maar één woning mocht staan. De agrariër kon uitsluitend een bouwvergunning krijgen voor de bouw van de nieuwe woning als hij de woonbestemming van zijn oude woning zou opgeven zodra zijn nieuwe woning was opgeleverd.
Als gevolg van het verlies van de woonbestemming daalde de waarde van de oude woning met € 50.000. Toen de ondernemer de nieuwe woning in gebruik nam, activeerde hij het boekverlies op de oude woning als ‘inbreng woontitel’ op de balans. Vervolgens voegde hij dit bedrag toe aan de boekwaarde van de nieuwe woning. De inspecteur vond dat de agrariër onjuist had gehandeld, maar de rechtbank was het niet met de inspecteur eens. De man mocht de waardedaling van de oude woning wel degelijk verrekenen met de boekwaarde van de nieuwe woning.
Bron: Rb. Zeeland-West-Brabant, 18-06-2018 (gepubliceerd 06-12-2018)