De uitkeringslasten voor ex-werknemers waarop de zogenoemde no-riskpolis van toepassing is worden niet meegenomen bij de vaststelling van de gedifferentieerde premie Werkhervattingskas voor een werkgever. Een werkgever moet wel kunnen aantonen dat de no-riskpolis van toepassing.
Een werkgever heeft over de jaren 2016 tot en met 2018 beschikkingen gedifferentieerde premie Werkhervattingskas (Whk) ontvangen. Volgens de werkgever zijn bij die beschikkingen ten onrechte de uitkeringslasten van uiteindelijk nog vijf (voormalig) werknemers aan hem toegerekend. In geschil voor de rechtbank is of de uitkeringslasten terecht aan de werkgever zijn toegerekend of dat ten aanzien van de (voormalig) werknemers een zogenoemde no-riskpolis van toepassing was. De werkgever stelt zich op het standpunt dat er vanuit moet worden gegaan dat de no-riskpolis van toepassing is, zolang de inspecteur het tegendeel niet aannemelijk maakt.
De rechtbank is het niet eens met het standpunt van de werkgever. Het wel of niet van toepassing zijn van de no-riskpolis hangt namelijk af van de aard van de ziekmelding van de werkgever. Slechts enkele specifieke ziekengelduitkeringen vallen onder de no-riskpolis. Het ligt, volgens de rechtbank, op de weg van de werkgever (op wie de verplichting rust om een juiste ziekmelding te doen) om ten aanzien van desbetreffende werknemers feiten en omstandigheden aan te voeren op grond waarvan kan worden geconcludeerd dat zij wegens de no-riskpolis recht hadden op ziekengeld. De bewijslast om aannemelijk te maken dat er een no-riskpolis van toepassing was ligt dan ook bij de werkgever. Dat het voor de werkgever mogelijk ingewikkeld is om (direct) een juiste ziekmelding te doen of een eerdere onjuiste ziekmelding te herstellen, maakt niet dat de bewijslast overgaat naar de inspecteur. Daar de werkgever alleen heeft gesteld dat er met betrekking tot desbetreffende (voormalig) werknemers een no-riskpolis van toepassing zou kunnen zijn, maar niets heeft aangedragen ter ondersteuning daarvan, slaagt niet in de op hem berustende bewijslast. Dat betekent dat de uitkeringslasten voor desbetreffende (voormalig) werknemers terecht aan hem zijn toegewezen.
Bron: Rb. Den Haag 12-09-2019

Rechtbank Den Haag heeft geoordeeld dat een pand niet splitsbaar is als het privédeel alleen te bereiken is via een trap in het zakelijke deel. Als dit pand voor minstens 10% voor zowel zakelijke als privédoeleinden wordt gebruikt, is het volgens de rechtbank in zijn geheel keuzevermogen.
Een echtpaar exploiteerde een brood- en banketbakkersbedrijf (vof). De echtgenoten waren in algehele gemeenschap van goederen gehuwd en waren ieder was voor de helft eigenaar van een winkelpand met magazijn en een afzonderlijke bovenwoning. Het zakelijke deel en de bovengelegen woning waren niet kadastraal gesplitst. De echtgenoten stelden het winkelgedeelte tegen vergoeding ter beschikking aan de vof. De bovenwoning verhuurden zij aan studenten. Zij willen het gehele pand toerekenen aan hun privévermogen. De rechtbank moet onder meer beoordelen of dit is toegestaan of dat een splitsing van het pand in een zakelijk deel en een privédeel moet plaatsvinden.
De rechtbank constateert dat de verhuurde kamer alleen te bereiken zijn via een trap in het zakelijk gebruikte magazijn. Daarnaast zijn in het gehele pand maar één keuken en één sanitaire ruimte (met toilet en douche) aanwezig. Zowel het winkelpersoneel als de huurders van het woongedeelte moeten deze ruimten gebruiken. Daardoor is het pand niet splitsbaar. De fiscus wijst erop dat de huidige gebruikers van het ondernemingsgedeelte het gezamenlijke gebruik van delen van het pand voor lief nemen. Maar dat betekent volgens de rechtbank niet dat een andere gebruiker van het ondernemingsgedeelte dat ook zou doen. Omdat het pand niet splitsbaar is, vormt het in zijn geheel keuzevermogen. De echtgenoten mogen het pand geheel tot hun privévermogen rekenen. Doordat zij een deel van het pand ter beschikking stellen aan de vof, behalen zij resultaat uit overige werkzaamheden.
Bron: Rb. Den Haag 12-09-2019