Nieuwe Gedragscode Kleinzakelijke Financiering

Kleinere mkb’ers (met een omzet tot vijf miljoen euro) hebben een andere positie dan grotere bedrijven of consumenten. Zij missen vaak de kennis en ervaring van grotere bedrijven maar hebben niet de sterk gereguleerde bescherming die consumenten doorgaans genieten. De nieuwe Gedragscode doet recht aan hun bijzondere positie. De normen die gelden bij financiering worden hiermee expliciet gemaakt zodat de ondernemer de bank hierop kan aanspreken.
De Gedragscode geeft kleinere mkb’ers een sterkere positie als zij een lening afsluiten bij de bank. Met de code beogen banken een duidelijke en evenwichtige presentatie van alle aspecten van zo’n lening tijdens de hele ‘customer journey’. Hierbij valt te denken aan heldere informatievoorziening over wat er gebeurt bij tussentijdse veranderingen, eventuele renteherziening en mogelijkheden om vervroegd af te lossen. Ook geven banken uitleg over een eventuele afwijzing van een aanvraag voor krediet. Wanneer banken toegevoegde waarde zien voor de klant, kunnen zij doorverwijzen naar alternatieve financiers.
De Gedragscode bevat minimumnormen bij het verstrekken van financiering waar alle leden van de NVB die leningen verstrekken aan dit segment zich aan zullen houden. De code treedt op 1 juli 2018 in werking en geldt voor financieringen (geldleningen en kredietfaciliteiten) die vanaf dat moment worden aangevraagd. De code wordt in 2021 geëvalueerd.
Bron: NVB 18-01-2018

Bij fraude mogelijk geen erkenning detacheringsverklaring

In beginsel geldt dat een orgaan van een ontvangende staat moet afgaan op de door een lidstaat verstrekte verklaring inzake de socialeverzekeringsregeling waarbij een werknemer uit die lidstaat is aangesloten. Zolang die verklaring niet is ingetrokken of ongeldig verklaard door de instantie die de verklaring heeft afgegeven moet het bevoegde orgaan van de ontvangende staat hier van uit gaan.
Het Belgische Hof van Cassatie had aan het Hof van Justitie prejudiciële vragen gesteld naar aanleiding van een fraudezaak. Het Hof van Beroep in Antwerpen had in deze zaak geoordeeld dat de bevoegde autoriteiten niet gebonden waren aan de detacheringsverklaringen van enkele Bulgaarse werknemers die in België te werk waren gesteld omdat er sprake was van fraude. Dit was gemeld bij de bevoegde instantie in Bulgarije maar een adequate reactie bleef uit.
De advocaat-generaal bij het Europese Hof had in deze zaak al geoordeeld, dat de ontvangende staat in geval van fraude niet gebonden is aan de door een andere lidstaat afgegeven detacheringsverklaring. Het Europese Hof volgt die conclusie. Wel geeft het Europese Hof aan dat uit het beginsel van loyale samenwerking volgt dat elk orgaan van een lidstaat de toepassing van zijn eigen socialezekerheidsregeling zorgvuldig moet nagaan. Wanneer het bevoegde orgaan van de lidstaat van ontvangst twijfels uit over de juistheid van de feiten die aan die verklaring ten grondslag liggen, dan moet het orgaan dat de verklaring heeft afgegeven de juistheid van die afgifte opnieuw onderzoeken en zo nodig de verklaring intrekken. Indien dit laatste orgaan niet binnen een redelijke termijn overgaat tot een dergelijke heroverweging dan moet in een procedure bij de rechter in de werkstaat kunnen worden gevorderd dat de betrokken verklaringen niet in aanmerking worden genomen. Ook moeten de rechten van de betrokken personen worden geëerbiedigd en moeten ze de gelegenheid krijgen om de gegevens waarop deze procedure is gebaseerd te weerleggen, vóórdat de nationale rechter besluit om de verklaringen buiten beschouwing te laten en uitspraak te doen over de vraag of zij volgens het toepasselijke nationale recht aansprakelijk zijn.
Jurisprudentie: HvJ EU 6-02-2018

Gefactureerde uren zijn geen gewerkte uren

Na een boekenonderzoek heeft de inspecteur aan een schoonmaakbedrijf naheffingsaanslag loonheffingen opgelegd. Wat betreft de onderbouwing van de naheffingsaanslag stelt de inspecteur dat de uren vermeld op de facturen van het schoonmaakbedrijf aan haar klanten niet overeenkomen met de uren die volgens de administratie zijn verloond.
Het schoonmaakbedrijf betwist dat verschil in uren niet, maar wel de conclusie van de inspecteur: aan de klanten werden gewoon meer uren berekend dan er daadwerkelijk werd gewerkt. Dat waren ‘winsturen’ voor het bedrijf. Volgens de rechtbank is door de inspecteur niet aannemelijk gemaakt dat de uren op de facturen op één lijn moeten worden gesteld met de aantallen gewerkte uren.
De inspecteur voert ook aan dat de administratie van het bedrijf niet deugde. Aan de hand van de urenadministratie kan niet worden bepaald of alle uren zijn verloond en door het ontbreken van een goede kasadministratie kan ook niet worden vastgesteld of en welke uren zijn uitbetaald. Wat dit betreft oordeelt de rechtbank dat de inspecteur eigenlijk stelt dat het schoonmaakbedrijf niet aan zijn administratieplicht heeft voldaan. Die stelling hoort thuis in een procedure over een informatiebeschikking. En anders dan de inspecteur betoogt, leidt het nog niet tot de conclusie dat te weinig loon is aangegeven.
De rechtbank komt tot de slotsom dat niet aannemelijk is gemaakt dat terecht is nageheven. En omdat de zaak zich al erg lang voortsleept (tussen bezwaarschrift en rechtbankuitspraak zitten vijf jaar en vier dagen), krijgt het schoonmaakbedrijf ook nog een immateriële schadevergoeding van € 3.500.
Bron: Rb. Noord-Holland 20-01-2018

Uitkering voor meewerkende echtgenote

Een vrouw verzoekt het UWV om een faillissementsuitkering in het kader van de WW vanwege de werkzaamheden die zij heeft verricht voor de bv van haar man. Het UWV wijst dit verzoek af omdat de vrouw geen werknemer bij de bv was. Er is geen schriftelijke arbeidsovereenkomst en dus geen gezagsverhouding.
De vrouw werkt sinds 1999 mee in de bv die eerst van haar schoonvader was en vervolgens van haar echtgenoot. In eerste instantie verrichtte zij alleen schoonmaakwerkzaamheden, later nam zij ook de telefoon op als het nodig was en verrichtte zij administratieve werkzaamheden. Vanwege de aard van de werkzaamheden was zij flexibel inzetbaar. Het echtpaar heeft in het verleden afspraken gemaakt over haar inzetbaarheid en deze afspraken kwam de vrouw ook na. Daaruit blijkt volgens de Raad dat de vrouw instructies kreeg van haar man over de aard en het tijdstip van haar werkzaamheden. Dat geen functioneringsgesprekken werden gevoerd betekende volgens de Raad niet dat er geen controle op de werkzaamheden van de vrouw plaatsvond. Haar man was bevoegd om haar aanwijzingen te geven en om beslissingen te nemen als de werkzaamheden niet naar behoren werden verricht. Bij de vraag of sprake is van een gezagsverhouding speelt mee dat de positie die de vrouw binnen het bedrijf van haar man bekleedde aanzienlijk lager was dan die van haar echtgenoot. Hoewel er geen schriftelijke arbeidsovereenkomst is, is sprake van een gezagsverhouding tussen de vrouw en haar man. Voor de gezagsverhouding maakt het niet uit dat er sprake is van een familierelatie en dat de vrouw een hoog loon ontving. De Centrale Raad van Beroep vernietigt het besluit van het UWV.
Bron: CRvB 24-01-2018

Echte gezagsverhouding ondanks artistieke vrijheid

Aanvankelijk doet de actrice aangifte IB, waarbij ze haar inkomsten uit haar werkzaamheden voor verschillende gezelschappen aangeeft als inkomsten uit tegenwoordige arbeid. Twee jaar later bedenkt ze zich en gaat ze in bezwaar: ze stelt dat de inkomsten moeten worden aangemerkt als winst uit onderneming. Ze brengt bedrijfskosten in aftrek en claimt zelfstandigenaftrek, startersaftrek en mkb-winstvrijstelling.
Volgens de inspecteur en Rechtbank Noord-Holland is er echter sprake van een dienstbetrekking. Zowel de elementen loon, arbeid en gezag zijn namelijk aanwezig. Dat zij als actrice een grote mate van vrijheid had bij de invulling van haar werkzaamheden, betekent niet dat een gezagsverhouding ontbreekt. Ook was er in de overeenkomsten met enkele gezelschappen een cao van toepassing verklaard.
In hoger beroep spitst de zaak zich toe op de vraag of er sprake was van een gezagsverhouding. De actrice voert aan dat inkomsten, die zoals in dit geval als inkomsten uit loondienst zijn vormgegeven, desondanks als belastbare winst uit onderneming kunnen worden aangemerkt als een gezagsverhouding ontbreekt. Tijdens de kern van haar werkzaamheden, optredens, krijgt zijn geen bindende aanwijzingen en zij overlegt verklaringen van twee van de theaterstichtingen waaruit zou blijken dat er sprake is van een gelijke verhouding tussen acteur, regisseur en directie; samen dragen zij de eindverantwoordelijkheid voor de voorstelling en in feite zou er sprake zijn van overeenkomsten van opdracht.
Haar argumenten overtuigen het hof niet. Uit de feiten leidt het hof af dat er sprake was van een dienstbetrekking, waarbij de actrice zich had te voegen in het door de ‘werkgevers’ geschapen organisatorisch kader. Ook had zij tussentijds aanspraak gemaakt op een werkloosheidsuitkering (en deze ook genoten), waaruit het hof opmaakt dat zij in ieder geval voor haar werkzaamheden voor een van de gezelschappen er vanuit ging dat deze in dienstbetrekking werden vervuld. En dat zij als actrice een zekere mate van vrijheid toekwam bij de vertolking van haar rol, betekent nog niet dat een gezagsverhouding ontbreekt.
Bron: Hof Amsterdam 30-01-2018